12/02/1956, de geboortedag van mijn broer. Zijn verjaardag, dat kan ik niet meer zeggen want in 2011 besliste zijn lichaam om uit het leven te stappen na meer dan 30 jaar zwaar verslaafd te zijn aan drank. Ik hoop dat hij nu rust heeft gevonden. Terug samen met onze mama en papa en ook met zijn enigste zoon. Want die besliste enkele jaren geleden ook dat zijn leven geen zin meer had en nam de beslissing om eruit te stappen, ondanks dat hij toen pas vader was geworden van een mooie babydochter.
Verslaving in de familie, in het gezin is HEFTIG en dit is nog zacht uitgedrukt. Iedereen wordt, willen of niet, er in meegesleurd, ouders, kinderen, zussen broers, partner,.. .
Ik, als 8 jaar jonger zusje, heb hier heel zwaar vanaf gezien.
Niet enkel hij was verslaafd, ook ik. Ik onderdrukte mijn verdriet met emo-eten. Veel minder erg voor de naaste omgeving, maar het bepaalde ook wel mijn leven voor een heel groot deel.
Wat wil ik nu zeggen met dit bericht?
Het is zeker NIET de bedoeling om ‘sterkte berichtjes’ hoe lief ook, te ontvangen. Ik heb de afgelopen jaren intens met dit trauma en mijn verdriet aan de slag gegaan en heb dit kunnen genezen. Wat niet wil zeggen dat er momenten zijn dat ik deze dierbaren mis. Maar mijn verdriet heb ik diep doorleefd, want dat was heel nodig om te helen. Mijn lichaam was niet voor niets chronisch ziek. Door dit verdriet te accepteren, te omarmen, dit te beleven en uiteindelijk te kunnen vrijlaten uit mijn lichaam, heb ik hier nu rust in gevonden en mezelf genezen, OOK letterlijk genezen van de chronische ziekten.
De kracht van verdriet.
En dit is de kracht van verdriet. Verdriet niet blijven onderdrukken of je dagdagelijks leven laten bepalen door deze kwetsuren.
En voor degene die afhankelijk zijn van een verslaving…. je kan deze omkeren. Gaat dit gemakkelijk gaan? Dat hoor je mij niet zeggen. Daar is moed, lef en een intense begeleiding voor nodig. Maar door op zoek te gaan naar de oorzaak van een verslaving hoef je hier niet langer afhankelijk van te zijn.
Vanuit mijn ervaring begeleid ik anderen o.a. met emo-eten. Ik heb mezelf hiervan genezen. Andere verslavingen zoals drank en dgl. verwijs ik graag door naar andere deskundigen.
Dus dit is één van de redenen waarom VERDRIET mijn missie is geworden.
Dat verdriet bij het leven hoort en helemaal ok is. Dat het heel nodig is dat het beleefd mag worden op een gezonde manier. Maar dat het NIET jouw leven, jouw gezondheid, jouw geluksgevoel blijft bepalen.
Maar ook dat in elke verdriet een mooie boodschap zit. Niets gebeurd zomaar.
En gisteren heb ik hierover een heel mooie film gezien: Collateral Beauty.
Echt de moeite om deze te bekijken.
In elk verdriet zit een bijkomende schoonheid.
Verslaving, verdriet, afscheid nemen, verlies, de dood, moeilijke en heftige thema’s.
Die we het liefste uit de weg gaan.
Ik breng ze graag onder de aandacht, opentrekken, bespreekbaar maken, verzachten.
